DEFENSORAS

Defending their lands and their bodies was never a choice, but a necessity. With hopes and dreams for a different reality they continue their fight against extractivism and patriarchal oppression.

On the 8th of March, international women’s day, we came together in Brussels. Defensoras: Tierras que resisten en manos de mujeres. Or ‘Earths that resist in the hands of women’ was the theme of the night. A panel of four feminist environmental defenders: Mirtha, Dayana, Chihiro and Sandra, took us on a journey about defending the earth, ourselves as women and what it means to care, for the land and for each other. Across two written reflections I want to pass on to you, the readers, the powerful messages and thoughts that the panelists brought up and exchanged that night. First, let us unravel the words Defensoras and Tierra. 

Defensoras.

The violation of human rights by multinational companies in their regions is what made these women environmental defenders or Defensoras

Did we ever ask ourselves if defensoras want to be defensoras? 

The extractive multinationals that come to Latin America and invade it as if it is their home take away the privilege of the defensoras to decide who they want to be and the possibility to shape their life and dreams.The only option they have is to fight the presence of the multinationals and the threats to their survival, their surroundings and their communities. 

They shared their dreams of what their lives could look like without extractivism. Living in a cabin in nature, being a filmmaker, working with peasant women, being a musician, being a tour guide, a bird observer, having a little land to share with those around them and people from all over the world. Now, they are proud of being defensoras. They have taken on this role and made it their own. Nonetheless it is a role that came from the oppression against them and the lands that they call home. 

Tierra.

What are defensoras defending? What is the Earth? 

Enlightenment has corrupted the way we look at our surroundings. It brought us this dual and violent way of thinking, which is rooted in human supremacy, that dictates that all that is not human is less intelligent and passive and can thus be dominated and oppressed.

They made us conceptualize what the Earth is, what we are. We became philosophers and conceptualizers of the Earth instead of part of her. Somos necesariamente la tierra, we are essentially the Earth. And when they break her, they break us. When they extract her, they hurt us. We have to recognise how extractivism violates the Earth and how we suffer from it.

Then how can we see the Earth? It can be seen as la red de vida, the network of life, since all is connected. La pacha mama, Mother Earth, la madre. In the Andean world Earth is what gives us life. It is our common house. We have to thank water, the earth, and the mountains that take care of us. And we in turn take care of her. Defending our lands is caring. We do not subordinate and exploit, we receive and give back. 

The concept of the Earth evolves when one realizes they are also part of the Earth. With that realization defensoras decide to connect and stay connected to the territory, to the land and to be an activist.

Leidy, an environmental and feminist activist from Antioquia, Colombia, and also a dear friend, wrote a poem for the night. I like to close this reflection with the last words of her poem:

“A las que están reunidas les digo,
esta frontera remota entre ustedes y yo,
no existe.
Porque hoy, de sur a norte, de oriente a occidente,
somos una sola fibra; intrépida, briosa,
nunca más callada.

“To those women who are reunited tonight I’d like to say,
this distant border between you and me,
does not exist.
Because today, from south to north, from east to west,
we are one sole thread; fearless, lively,
never silent again.”

 – Leidy.

Thank you Sandra, Chihiro, Mirtha and Dayana for sharing your wisdom, struggle and stories. For connecting, to each other, to us, to the earth. 

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

DEFENSORAS

Het beschermen van hun land en van hun lichaam was nooit een keuze, maar een noodzaak. Met hoop en dromen voor een andere realiteit zetten zij hun strijd tegen extractivisme en patriarchale onderdrukking voort.

Op 8 maart, internationale vrouwendag, kwamen we samen in Brussel. Defensoras: Tierras que resisten en manos de mujeres. Oftewel “Aardes die verzet bieden in de handen van vrouwen” was het thema van de avond. Een panel van vier feministische milieuactivisten: Mirtha, Dayana, Chihiro en Sandra, namen ons mee op een reis over het beschermen van de aarde, over het wat het betekent om vrouw te zijn en om te zorgen, voor het land en voor elkaar. Door middel van twee schriftelijke reflecties wil ik de krachtige boodschappen en gedachten die de panelleden die avond naar voren brachten, aan jullie, de lezers, doorgeven. Laten we starten met het ontrafelen van de woorden Defensoras en Tierra.

Defensoras.

De mensenrechtenschendingen door multinationals in hun regio’s hebben ervoor gezorgd dat deze vrouwen milieurechtenverdedigsters of Defensoras werden. 

Hebben we ons ooit afgevraagd of defensoras wel defensoras willen zijn? 

De extractivistische multinationals die naar Latijns-Amerika gaan en er het land binnenvallen alsof het hun thuis is, ontnemen de defensoras het recht om te beslissen wie ze willen zijn. Alsook de mogelijkheid om hun eigen leven en dromen vorm te geven. De enige optie die ze hebben is te vechten tegen de aanwezigheid van die multinationals en de gevaren die ze met zich mee brengen. Gevaren voor het voortbestaan en welzijn van de defensoras, die van hun omgeving en van hun gemeenschap. 

Ze deelden hun dromen over hoe hun leven eruit zou kunnen zien zonder extractivisme. Wonen in een hutje in de natuur, filmmaker worden, werken met boerinnen, muzikant zijn of reisleider, vogels observeren, een beetje land hebben om te delen met de mensen om hen heen en met mensen van over de hele wereld. Nu zijn ze er trots op dat ze defensoras zijn. Zij hebben deze rol op zich genomen en zich die eigen gemaakt. Niettemin is het een rol die voortkwam uit hun onderdrukking en de bezetting van het land dat zij hun thuis noemen. 

Tierra.

Wat verdedigen de defensoras? Wat is de Aarde? 

Verlichting heeft de manier waarop we naar onze omgeving kijken verstoord. Het heeft gezorgd voor een duale en wrede manier van denken, die geworteld is in de menselijke suprematie, die dicteert dat alles wat niet menselijk is minder intelligent en passief is en dus overheerst en onderdrukt kan worden.

Zij lieten ons conceptualiseren wat de Aarde is, wat wij zijn. We werden filosofen en conceptualiseerders van de Aarde in plaats van een deel van haar. Somos necesariamente la tierra, wij zijn in essentie de Aarde. En als ze haar kapot maken, maken ze ons kapot. Als ze haar ontginnen, doen ze ons pijn. We moeten erkennen hoe extractivisme de Aarde aantast en hoe wij eronder lijden.

Hoe moeten we de Aarde dan zien? We kunnen haar zien als la red de vida, het netwerk van het leven, omdat alles met elkaar verbonden is. La pacha mama, Moeder Aarde, la madre. In de Andische wereld is de Aarde wat ons leven geeft. Het is ons gemeenschappelijk huis. We moeten het water, de aarde en de bergen bedanken, omdat die voor ons zorgen. Omgekeerd zorgen wij voor haar. Het beschermen van ons land is zorg dragen. Wij ondermijnen het land niet en buiten het niet uit, wij ontvangen en geven terug. 

Het concept van de Aarde evolueert wanneer mensen zich realiseren dat ze ook deel uitmaken van de Aarde. Door dat inzicht kiezen defensoras ervoor om zich te verbinden en verbonden te blijven met hun leefomgeving, met het land en met het zijn van activiste.

Leidy, een milieuactiviste en feministe uit Antioquia, Colombia, en ook een dierbare vriendin, schreef een gedicht speciaal voor deze avond. Ik sluit deze reflectie graag af met de laatste woorden van haar gedicht:

“A las que están reunidas les digo,
esta frontera remota entre ustedes y yo,
no existe.
Porque hoy, de sur a norte, de oriente a occidente,
somos una sola fibra; intrépida, briosa,
nunca más callada.

“Aan de vrouwen die vanavond herenigd zijn zou ik willen zeggen,
deze verre grens tussen jou en mij,
bestaat niet.
Want vandaag, van zuid naar noord, van oost naar west,
zijn we één enkele draad, onbevreesd, levendig,
nooit meer zwijgend.”  

 – Leidy.

Dank je wel Sandra, Chihiro, Mirtha en Dayana voor het delen van jullie wijsheid, strijd en verhalen. Voor het verbinden, met elkaar, met ons, met de aarde. 

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Scroll to Top