Ten days of quarantine in Peru

By /

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Caning, arrests and social issues

Ten days of quarantine in Peru

Author: MAXIME DEGROOTE[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”grey”]

DISCLAIMER:

This article was written on March 25, after the first ten days of quarantine in Peru. By now, after six weeks of quarantine, a lot has changed, of course, and there is a lot of new information known. To begin with, the Peruvian Government announced two weeks ago that they wanted to reach a number of 12.000 COVID-19 tests a day, which they have reached this week. Until now, 27.517 results came back positive. 728 People have died from COVID-19 in Peru so far. It took a long time before the virus reached Cajamarca, but now there are 127 confirmed cases here. Over the whole country, 3.765 patients are in the hospital, 545 of them on intensive care. The Government is focusing on having more beds on intensive care available for patients and is buying and constructing more ventilators that should be ready to use this week. According to official numbers, there are now 719 beds on intensive care exclusively for COVID-19 patients. This means there are now 164 beds still available over the whole country.

The quarantine that would first only last for two weeks, got extended twice already and will most likely be extended again. The Government is now evaluating whether or not some measures can be lifted from next week on, as the quarantine is still bringing a lot of questions and issues with it. Last week the Ministry of Women and Vulnerable Populations had already registered 125 cases of rape and 14.222 cases of domestic violence during the quarantine. Nine women were killed in their own homes in less than six weeks. There are serious economic issues, as 42 percent of the inhabitants of Peru is left with no income, and many still haven’t received their corresponding help from the Government. Classes have started again online and through TV- and radio channels, although not every family has access to them. There is still no solution for indigenous villages. And how come mine workers are allowed to travel home in the middle of quarantine, but thousands of Peruvians are still stuck far away from their homes without help? A lot of Peruvians were far away from their homes when the quarantine suddenly started, and still haven’t made it back home. Various groups of people started walking extremely long distances to make it home, simply because they can’t afford to stay where they are for this long. Over 30.000 people registered for humanitarian transportation from Lima to Cajamarca. The Government of Cajamarca offers transportation to 600. How do you choose who can go home?

Peru did great responding this fast to the crisis by declaring a national quarantine. But there are still many, many issues to be resolved, that we can’t just forget. Hopefully more solutions will come up soon.

[/vc_message][vc_empty_space][vc_column_text]

Monday marked the start of the second week of quarantine in Peru. What does quarantine imply in a country like Peru?

We escaped for a few days to a cabin in the forest, away for a while, away from the world, the crazy world that we don’t seem to understand at all these days. And when we wanted to step back into that world after a few days, it turned out to be closed for us. Peru is in quarantine. An entire country, and already almost an entire world, in quarantine.

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14017″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Corona horror stories

For a while now the corona virus has the entire world in its grip. In every single conversation of the past few weeks another corona horror story came up. We’re bombarded with numbers of deaths which are difficult to grasp and which make the situation seem even more unreal, no matter how real it all is. And little by little, we pass all phases.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

In general, Peru has taken the situation very seriously.

[/vc_message][vc_column_text]

Denial, because surely the virus won’t be that much more serious than the usual flu. Doubt, because it suddenly seems to spread very quickly. Fear, because it is getting closer and closer and the measures are getting more drastic. Anger, because why are so many people still not taking it seriously?

In general, Peru has taken the situation very seriously. We spent a few days in our ’cabin in the woods’, as we jokingly called it. A few days away from the corona craze that we didn’t understand yet and seemed to still be light years away. And then you’re in the car back to the city on Sunday night when you suddenly have cell phone reception again and hear the president of the nation declaring on live television that all of Peru is going to be quarantined.

Where to, the friend behind the wheel asks, where do you want to spend the next few weeks? Do I drop you off at your mom’s or at your boyfriend’s? Because wherever you get out of the car, that´s where you’re staying.

So here we are.

[/vc_column_text][vc_column_text]

Panic

On Sunday the 15th of March Peru heard the news. On Monday everyone had one last chance to relocate, before all national and international transport was put to a halt at midnight. Borders closed. Everything closed. Only supermarkets and other food stores, hospitals, pharmacies and banks are allowed to remain open.

Panic arose on Monday. Because what does quarantine mean in a country like Peru, without any form of social security?

The president promised 380 soles (about 100 euros) to every family who wouldn’t be able to make ends meet during the 15 days without work. But how do they decide which families can’t? And how do they get the money? And when exactly? Questions arose, as did the unrest.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

A day without work equals a day without food.

[/vc_message][vc_column_text]

Only after a whole week there was some news about the 380 soles. A website was launched where you could sign up for a chance to receive the allowance. That same day, officials appointed by the government went to the communities looking for families in need. Only a week later. Not hard to imagine the level of concern that flooded the population.

And rightly so. Peru is no Belgium, where most of the citizens continue to work from home. Peru is a country in which more than 70 percent of the population works in informal sectors. In which the vast majority of the population is dependent on their daily income to put food on the table. A day without work equals a day without food.

And what about all non-Peruvians in the country? Every day I see the necklace that was made by my two fantastic Venezuelan friends hanging around my neck. What about them? What about the thousands of Venezuelans in Peru who are left to their own?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14020″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Chaos

Markets were flooded by panic and people that first Monday. People took whatever they could get and ran. Market vendors started to panic, prices doubled, tripled. Policemen trying to keep the peace and to arrest anyone stealing, now also had to start arresting vendors raising their prices. The chaos grew.

Waiting in line for three hours to buy eggs, only to find out they are sold out. Bosses who don’t believe in quarantine and demand employees to show up at work. Bus companies that continue to sell bus tickets, only to have the police rush in and shut everything down at the time of departure.

Tourists who don’t have a clue what is happening and go back to their hostels, some of them finding themselves in front of locked doors. Because doesn’t corona come from Europe?

And me, wanting to make use of those last hours of free movement in the evening, which was allowed until midnight. Only to find 15 soldiers blocking my way after only half a block on my bike. The quarantine is no joke.

 

Arrests

On the second day the severity of the situation becomes even more clear to us. On Tuesday, the Ronda Campesina starts roaming the streets in the north of the country. The civilian police. The gravity of the situation sinks in in Cajamarca, where the rondas command far more respect than the police will ever do. The declared state of emergency brings back memories of the protests against the mega mining project Conga here, in which several people lost their lives.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

My neighbors all got locked up for a night for playing football in the park.

[/vc_message][vc_column_text]

On Wednesday, the government declares a ‘toque de queda’, a curfew. No one is allowed to be outside between 8 p.m. and 5 a.m., no matter what. People who disobey are arrested immediately.

The following morning, social media is flooded with videos of the first violations of the rules. A man who went to take out the trash and immediately got surrounded by five police cars. To the police station.  A man who got arrested, jumped out of the police car and was chased by the policemen. A man who wanted to walk his dog and got arrested right outside his front door, with on the background his wife screaming about the dog being taken away, not about her husband.

My neighbours all got locked up for a night for playing football in the park. We laugh, but the quarantine is no joke. The quarantine is serious.

And the quarantine has to be taken seriously. There are 250 intensive care beds in Peru. 250. And look at how many cases there are now. In Peru, the figure currently stands at 480. Seven people lost their lives in just a few days.

This is just the beginning. We have to fix this now, because Peru can’t cope with a crisis like the ones in Italy or Spain. Honestly, who can?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14023″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

No hospitals

And like this Peru was the first country across Latin America to impose such strict measures. And yes, it is scary to see soldiers, police officers and farmers with firm sticks walking through the streets. It’s scary to hear the stories from the past and see how citizens are losing more and more rights and how we are slowly moving in the same direction.

But it is even scarier to realize that there is not a single hospital here in Cajamarca that will be able to save an emergency corona patient. That to gain access to a ventilator, you have to travel at least seven hours to the coast. That there are currently only 50 ventilators left in the entire country, and they will most likely all be in use by the end of this week.

It’s scary that upon calling the corona emergency number for my friend who has been sick for three weeks, we were casually told that “this would mean that she would have had corona virus for three weeks and in that case she would have been dead for a long time already, so she shouldn’t worry”. I understand that the line is overloaded, but then when will you be taken seriously? When do they test you?

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

In the meantime the Amazon region is facing the highest number of dengue cases in the history of Peru.

[/vc_message][vc_column_text]

It is scary to realize that in the meantime the Amazon region is facing the highest number of dengue cases in the history of Peru, and there will not be a single bed left for the first corona patient needing intensive care.

It’s scary to realize there are several thousands of Peruvians suffering from tuberculosis who, if infected, will not survive the virus.

And it’s scary to see that more than 18,000 people have already been arrested for disregarding quarantine measures and are continuing to go out on the streets as the virus spreads.

Difficult issues and problems

The quarantine is serious, the quarantine is necessary, Peru has acted well. But with the quarantine a lot of issues and problems arise. And I’m not just referring to the economic problems.

For fifty percent of women and girls in the country, their home is the least safe place to be. It’s the place where they are most exposed to sexual abuse and gender violence. The first feminicide since the start of quarantine was committed in Arequipa on Monday. It barely took a week for a woman to be stabbed to death in her own home by her boyfriend. Two reports of rape have thus far been made, involving a little 4 year old girl and a 14 year old, both in their own house.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Mandatory imprisonment with your rapist, can you imagine?

[/vc_message][vc_column_text]

The emergency line of the Ministry of Women and Vulnerable Populations received 2,500 calls in the past week. 208 complaints were made. 38 women have already been transferred to relief centers. Prolongation of the quarantine raises difficult issues. Mandatory imprisonment with your rapist, can you imagine?

Self-made rules

And what about the abuse of power that quarantine entails? Discrimination? Corruption?

Several officers seem to have set their own rules, forcing people to close their windows or even turn off their lights after eight o’clock, threatening with gunshots. Other policemen arrest random people on the street, because who can prove that they are actually on their way to the supermarket or that they have only been outside for half a minute?

Others will make an exception if you give them some money – how many agents accepted money when a friend’s uncle traveled seven hours back to Cajamarca on the seventh day of quarantine?

And then there is the video of a military captain. Instead of taking a young man that wasn’t respecting the curfew to the police station, the captain beat him on the street. Various times. Hard. The man in question has since been fired, although he receives support from nearly all over the country. After all, people say, military soldiers are trained to serve their country ruthlessly, and we must understand that a soldier is not the same as a police officer, and doesn’t work the same way.

So what does that mean? Should we just tolerate this type of aggression then? Can we expect more of this? And why is there such a contrast in the way people are arrested in the wealthier neighborhoods, such as Miraflores in Lima, compared to the young man of the video for example? And why are women treated differently than men? Or why was I not checked at the supermarket while the local woman next to me was immediately arrested? How do we tackle this kind of discrimination?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14026″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Bus de la muerte

And what about the congressmen who allowed themselves and their families to board a humanitarian flight from Lima to Cusco? A flight that was organized to return vulnerable families stranded at the airport in Lima, often without money, to their families. Who gives them the right to take those much needed places?

It’s no surprise the people of Peru have become alert. And that the bus that suddenly appeared a few hours’ drive from Cajamarca during the night from Thursday to Friday was immediately noticed. Vigilant citizens sent photos and videos into the digital world, and the bus route was followed all over Cajamarca on social media. The mysterious bus de la muerte was approaching the city. Who was on the bus, where did it come from?

The bus was coming from Moquegua, in the very south of the country. It had already traveled 2000 kilometers, about 35 – 40 hours, across the entire country. How can a bus travel 2000 kilometers in the middle of a national quarantine? How is it possible that no one has made the bus stop during its 40 hour journey while I can’t even reach the corner of my street on my bicycle? And who was on board?

Turns out there were 32 passengers on the bus. 32 mine workers. There you have your answer. The bus had permission. And just like that, 32 passengers who had crossed the entire country, entered Cajamarca, where no case of the coronavirus had yet been detected. Panic.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

How would we survive a quarantine without winning copper? Extremely essential, of course, mining.

[/vc_message][vc_column_text]

But the bus was allowed to drive. On Tuesday, we were already informed through an official document that the Ministry of Economy will make exceptions for essential activities during the national quarantine. And how would we survive a quarantine without winning copper? Extremely essential, of course, mining.

Mine interests and violations

The speculations started immediately. Is the declared state of emergency being used in the interest of mining? Why is no one in the country allowed to work while the mining companies just carry on with their business? Isn’t that also a form of discrimination? On Friday, President Vizcarra spoke out about the issue and declared that they would not accept pressure from any group with a particular interest in society.

According to his statement, some mining activities are carried out in remote places, where workers are isolated, where no one enters or leaves, and it is arranged that these activities may continue given proper isolation.

The departure of workers, such as the group from Moquegua which drove all the way to the north of the country, is however prohibited because it violates the measures.

But is that the only aspect that conflicts with the measures? The interprovincial movements? What about the hundreds of trucks that transport minerals between different regions every day? What about the rural population in the immediate proximity of the mining activities? Or the employees who often travel two or more hours, back and forth, to get to their work at the mine? It suddenly turns out these activities are not as isolated as they make it seem.

Health first

In the south of the country, complaints against the mining company were made public by the mine workers themselves, as well as by the local communities near the mining projects Las Bambas, Antapaccay and Shougan. The mining companies continue to work normally. Not just isolated, not just the basic tasks, barely any extra safety measures. Business as usual, 24 hours a day. And that is a violation.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

The Peruvian government should always put the health of its inhabitants above personal interests.

[/vc_message][vc_column_text]

The Peruvian government should always put the health of its inhabitants above personal interests. Which does not include buses driving across the country to let employees go home in the middle of quarantine.

Health comes first. When three young people arrived to Cajamarca all the way from Arequipa, after illegally having traveled for over 30 hours in cardboard boxes in the back of a truck, their own families denied them access to their own homes, to protect themselves and everyone around them. The three youngsters were arrested on the street shortly after. If a family can deny their own family members access to their own home to not put anyone at risk and follow the measures, then the government should for sure start taking these measures more seriously themselves. And then it should for sure be possible to suspend the work in the mines for a while, or at least ensure that the activities are carried out following the proper isolation measures. Neither the employees nor the neighboring communities, the most vulnerable part of the population of Peru, should be put in danger.

Standing still

Different communities all over the country have now closed their access roads by themselves. The streets are quiet. Thousands of disobedient Peruvians are still being arrested every day, but at the same time the conscience about the importance of quarantine is growing.

Peru has responded, and incredibly fast. The world seems to be standing still for a moment, but it isn’t. The world isn’t standing still, we are. And let’s continue to stand still for a little longer.

Stay inside.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Tien dagen quarantaine in Peru

By /

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Stokslagen, arrestaties en sociale vraagstukken

Tien dagen quarantaine in Peru

Author: MAXIME DEGROOTE[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”grey”]

DISCLAIMER:

Dit artikel werd geschreven op 25 maart, na de eerste tien dagen van de quarantaine in Peru. Inmiddels, na zes weken quarantaine, is er natuurlijk veel veranderd. Om te beginnen heeft de Peruaanse regering twee weken geleden aangekondigd dat ze 12.000 personen per dag willen testen, dat hebben ze deze week eindelijk bereikt. Tot nu werden 27.517 positief getest en zijn er 728 mensen overleden aan COVID-19 in Peru. Het heeft lang geduurd voordat het virus Cajamarca bereikte, maar nu zijn er 127 bevestigde gevallen in de regio. Over het hele land liggen 3.765 patiënten in het ziekenhuis, waarvan 545 op de intensive care. De regering wilt meer bedden op intensive care beschikbaar stellen voor patiënten en koopt extra ventilatoren aan die deze week klaar zouden moeten zijn voor gebruik. Volgens officiële cijfers zijn er nu 719 bedden op de intensive care exclusief voor COVID-19 patiënten. Dit betekent dat er nu nog maar 164 bedden beschikbaar zijn over het hele land.

De quarantaine die eerst slechts twee weken zou duren, werd nu al twee keer verlengd en zal hoogstwaarschijnlijk binnenkort opnieuw worden verlengd. De regering evalueert nu of sommige maatregelen vanaf volgende week kunnen worden opgeheven aangezien de quarantaine veel vragen en problemen met zich meebrengt. Vorige week had het Ministerie van Vrouwen en Kwetsbare Groepen al 125 gevallen van verkrachting en 14.222 gevallen van huiselijk geweld tijdens de quarantaine geregistreerd. Negen vrouwen werden in minder dan zes weken tijd in hun eigen huis vermoord. Er zijn ernstige economische problemen, aangezien 42 procent van de inwoners van Peru geen inkomen heeft en veel van hen nog steeds geen hulp van de regering hebben gekregen. De lessen gaan nu online door via TV-  en radiokanalen, hoewel niet elk gezin er toegang toe heeft. Er is nog steeds geen oplossing voor inheemse dorpen. En hoe komt het dat mijnwerkers midden in de quarantaine naar huis mogen reizen, maar dat duizenden Peruanen nog steeds ver van hun huis vastzitten zonder hulp? Veel Peruanen waren ver weg van hun huis toen de quarantaine plotseling begon en zijn na zes weken nog steeds niet naar huis kunnen gaan. Verschillende groepen mensen begonnen extreem lange afstanden te lopen om thuis te komen, simpelweg omdat ze het zich niet kunnen veroorloven om zo lang te blijven waar ze zich momenteel bevinden. Meer dan 30.000 mensen hebben zich ingeschreven voor humanitair vervoer van Lima naar Cajamarca. De regering van Cajamarca biedt echter maar vervoer aan voor 600 mensen. Hoe kiest u wie er naar huis kan gaan en wie niet?

Peru heeft zeer snel gereageerd op de crisis door een nationale quarantaine af te kondigen, aar er zijn nog zeer veel problemen die opgelost moeten worden en die we niet uit het oog mogen verliezen. Hopelijk komen er snel meer oplossingen.

[/vc_message][vc_empty_space][vc_column_text]

Maandag ging de tweede week quarantaine van start in Peru. Wat betekent quarantaine in een land als Peru? Wereldblogger Maxime Degroote geeft een impressie.

Een paar dagen ontsnappen in een houten huisje in het bos, even weg, even afgezonderd van de wereld, de gekke wereld waar we deze dagen helemaal niks meer van lijken te begrijpen. En toen we die wereld na een paar dagen weer terug in wilden stappen, bleek die voor ons al afgesloten te zijn. Peru zit in quarantaine. Een heel land, en haast al een hele wereld, in quarantaine.

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14018″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Coronahorrorverhalen

Het coronavirus heeft de wereld al een tijdje in haar greep. Uit ieder gesprek van de laatste weken kwam een nieuw coronahorrorverhaal. Cijfers van doden die moeilijk te vatten zijn worden ons naar het hoofd geslingerd. Wat het allemaal nog een heel stuk onwerkelijker maakt, hoe werkelijk het ook allemaal is. En beetje bij beetje komen alle fases langs.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Peru heeft het over het algemeen heel serieus genomen.

[/vc_message][vc_column_text]

Ontkenning, want het zal toch allemaal zoveel erger niet zijn dan een jaarlijks griepje. Twijfel, want het lijkt zich plots toch wel heel snel te verspreiden. Angst, want het komt dichter en dichterbij en de maatregelen worden drastischer. Woede, want waarom nemen zovelen het nog altijd niet serieus?

Peru heeft het over het algemeen heel serieus genomen. Wij brachten een paar dagen door in onze cabin in the woods, zoals we er over grapten. Een paar dagen weg van de coronagekte die we nog niet goed begrepen en nog lichtjaren ver weg leek. En dan zit je op zondagavond in de auto terug naar de stad wanneer je plotseling terug bereik hebt en de president van het land live op televisie aan het vertellen is dat heel Peru in quarantaine gaat.

Waarheen, vraagt de vriend achter het stuur, waar wil jij de volgende weken doorbrengen? Zet ik je eruit bij je moeder of bij je vriend? Want waar je straks de auto uitstapt, daar blijf je.

En hier zitten we dan.

[/vc_column_text][vc_column_text]

Paniek

Zondag 15 maart kreeg Peru het nieuws te horen. Maandag kreeg iedereen een laatste kans om zich te verplaatsen, voor al het nationaal en international vervoer om middernacht afgeschaft werd. Grenzen sloten. Alles sloot. Alleen supermarkten en andere voedingszaken, ziekenhuizen, apotheken en banken mogen openblijven.

Op maandag heerste er paniek. Want wat betekent quarantaine in een land als Peru, zonder enige vorm van sociale zekerheid?

De president beloofde 380 soles (zo’n 100 euro) aan elke familie die de eindjes niet aan elkaar zou kunnen knopen tijdens de 15 dagen zonder werk. Maar welke families zijn dat? En hoe krijgen zij dat geld? En wanneer precies? De vragen rezen, alsook de onrust.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Een dag niet werken, betekent een dag niet eten.

[/vc_message][vc_column_text]

Pas een week later kwam er nieuws over die 380 soles en verscheen er een website waar je je kon aanmelden om kans te maken op dat geld. Diezelfde dag trokken daartoe aangestelde personen ook naar de gemeenschappen op zoek naar families in nood. Een week later pas. Kun je je voorstellen hoe groot de bezorgdheid was die het land overspoelde.

En terecht. Peru is geen België, waar het merendeel van het land gewoon van thuis uit verder werkt. Peru is een land waarin meer dan 70 procent van de bevolking in informele sectoren werkt. Waarin het overgrote deel van de bevolking afhankelijk is van hun dagelijkse inkomen om eten op tafel te kunnen zetten. En een dag niet werken, betekent een dag niet eten.

En wat met alle niet-Peruanen in het land? Elke dag zie ik de ketting om mijn nek hangen die mijn twee fantastische Venezolaanse vriendinnen gemaakt hebben. Wat met hen? Wat met de duizenden Venezolanen in Peru, die aan hun lot worden overgelaten?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14021″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Chaos

Paniek en mensen overspoelden de markten die eerste maandag. Mensen pakten wat ze pakken konden en zetten het op een lopen. Marktverkopers raakten in paniek, en de prijzen verdubbelden, verdriedubbelden. Agenten die de vrede probeerden te bewaren en de dieven te pakken probeerden te krijgen, arresteerden tegelijkertijd nu ook de verkopers die hun prijzen optrokken. En de chaos groeide.

Drie uur in de rij om eieren te kopen om te horen te krijgen dat de eieren uitverkocht zijn. Bazen die niet geloven in quarantaine en toch eisen dat iedereen gewoon op het werk aanwezig is. Busmaatschappijen die buskaartjes blijven verkopen, en waar de politie op het tijdstip van vertrek de boel komt afsluiten.

Toeristen die er niks van snappen en verdwaasd terug naar hun hostels trekken, waar ze soms de deur in hun gezicht krijgen. Want corona komt toch uit Europa?

En ik, die ‘s avonds nog van de laatste verplaatsingsmogelijkheden gebruik wil maken. Verplaatsen mocht nog tot middernacht. Maar verder dan een half blok raak ik niet op mijn fietsje, waar zo´n 15 militairen me de weg versperren. De quarantaine is menens.

Arrestaties

Dat het menens is wordt ons de tweede dag duidelijker. Op dinsdag wordt de ronda campesina ingezet in het noorden van het land. De burgerpolitie. De ernst dringt door in Cajamarca, waar de ronda’s heel wat meer respect afdwingen dan politie ooit zal doen. De uitgeroepen noodtoestand brengt hier herinneringen aan de protesten tegen het megamijnbouwproject Conga terug, waarbij verschillende mensen het leven lieten.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Mijn buren worden allemaal opgesloten omdat ze voetballen in het park.

[/vc_message][vc_column_text]

Op woensdag wordt een ‘toque de queda’ in het leven geroepen, een avondklok. Tussen 8 uur ‘s avonds en 5 uur ‘s ochtends mag niemand buiten zijn, voor geen enkele reden. Of je wordt meteen gearresteerd.

De volgende ochtend worden sociale media overspoeld met filmpjes van de eerste overtredingen. Een man die het vuilnis ging buitenzetten en meteen door vijf politiewagens omsingeld werd. Mee naar het bureau. Een man die werd opgepakt en vervolgens de auto terug uitsprong en een hele politieachtervolging veroorzaakte. Een man die een hondje wilde uitlaten, en recht voor zijn voordeur met hond – en op de achtergrond een hoop geschreeuw van zijn vrouw, om het hondje, niet om hem – werd meegenomen.

Mijn buren worden plots allemaal een nacht opgesloten omdat ze voetballen in het park. We lachen, maar de quarantaine is geen grapje. De quarantaine is menens.

En de quarantaine moet ook menens zijn. In heel Peru zijn er 250 bedden op de intensive care. 250. En kijk eens naar hoeveel gevallen er nu zijn. In Peru staat het cijfer momenteel op 480. Zeven personen lieten het leven in slechts een paar dagen tijd.

Dit is nog maar het begin. We moeten dit nu verhelpen, want Peru kan een crisis als in Italië of Spanje niet aan. Wie wel, eerlijk gezegd.

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14024″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Geen ziekenhuizen

En dus trof Peru als eerste in heel Latijns-Amerika keiharde maatregelen. En ja, het is eng om militairen, politieagenten en boeren met stevige stokken door je straat te zien banjeren. Het is eng om de verhalen uit het verleden te horen en te zien hoe burgers meer en meer rechten verliezen en we langzaam dezelfde richting opgaan.

Maar het is nog enger om te beseffen dat er hier in Cajamarca geen één ziekenhuis is dat een coronageval op het laatste moment zal kunnen redden. Dat je om aan de beademing gelegd te worden minstens zeven uur naar de kust zult moeten reizen. Dat er op dit moment zelfs nog maar 50 beademingsapparaten vrij zijn in het land, en die tegen het einde van deze week hoogstwaarschijnlijk allemaal in gebruik zullen zijn.

Het is eng dat wij het coronanoodnummer belden voor mijn vriendin die al drie weken ziek is, om doodleuk te horen te krijgen dat “dit zou betekenen dat ze al drie weken coronavirus zou hebben en ze dan al lang dood zou zijn dus ze zich vooral geen zorgen moet maken”. Ik snap dat de lijn overbelast is, maar wanneer word je dan wel serieus genomen?

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Het Amazonegebied heeft momenteel het hoogst aantal denguegevallen uit de geschiedenis van het land.

[/vc_message][vc_column_text]

Het is eng om te beseffen dat het Amazonegebied ondertussen te kampen heeft met het hoogst aantal denguegevallen uit de geschiedenis van het land, en er geen enkel bed meer vrij zal zijn voor de eerste coronapatiënt die daar valt.

Het is eng om te beseffen hoeveel duizenden tuberculosepatiënten Peru telt, die als ze besmet raken, het virus niet zullen overleven.

En het is eng om te zien dat meer dan 18 000 personen al zijn opgepakt omdat ze de quarantainemaatregelen in de wind slaan en de straat blijven opgaan, terwijl het virus zich verspreidt.

 

Vraagstukken en problemen

De quarantaine is menens, de quarantaine is noodzakelijk, Peru heeft goed gehandeld. Maar de quarantaine brengt een hele hoop vraagstukken en problemen met zich mee. En dan heb ik het niet alleen over de economische problemen.

Voor vijftig procent van de vrouwen en meisjes in het land is hun thuis de minst veilige plek om te zijn, en de plaats waar ze het meest worden blootgesteld aan seksueel misbruik en gendergeweld. In Arequipa is maandag de eerste vrouwenmoord sinds de quarantaine gepleegd. Amper een week heeft het geduurd voor een vrouw thuis werd neergestoken door haar vriend. Twee aangiftes van verkrachtingen werden er al gedaan, verkrachtingen van een meisje van amper 4 jaar oud, en een meisje van 14. In hun eigen huis.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Verplichte opsluiting met je verkrachter, kun je het je voorstellen?

[/vc_message][vc_column_text]

De noodlijn van het Ministerie van de Vrouw en Kwetsbare Bevolkingsgroepen kreeg de afgelopen week 2500 telefoontjes binnen. Er werden 208 klachten ingediend. 38 Vrouwen werden al overgeplaatst naar opvangcentra. Verlenging van de quarantaine roept moeilijke vraagstukken in het leven. Verplichte opsluiting met je verkrachter, kun je het je voorstellen?

Eigen regels

En wat met het machtsmisbruik dat de quarantaine met zich meebrengt? De discriminatie? De corruptie?

Verschillende agenten lijken eigen regels in het leven geroepen te hebben en dwingen mensen hun ramen te sluiten of zelfs hun lichten uit te doen na acht uur, dreigend met geweerschoten. Anderen arresteren willekeurige mensen op straat, want wie kan bewijzen dat ze effectief onderweg naar de supermarkt zijn of dat ze echt pas een halve minuut buiten zijn?

Anderen stop je dan weer wat geld toe en ze maken met alle liefde van de wereld een uitzondering voor je – hoeveel agenten hebben geld aanvaard toen een oom van een vriendin zeven uur lang terug naar Cajamarca reisde op de zevende dag van de quarantaine?

En dan is er de video van de capitán van het leger die in plaats van een jongere die de avondklok niet respecteerde meteen mee te nemen naar het commissariaat, hem keiharde stokslagen toediende op straat. De man in kwestie werd inmiddels ontslagen, hoewel hij uit zowat het hele land steun krijgt. Zo worden militairen immers opgeleid om hun land te dienen, keihard, en we moeten inzien dat een militair niet hetzelfde is als een politieagent, klinkt het.

Moeten we dit soort agressie dan tolereren? Kunnen we hier nog meer van verwachten? En waarom zien we zo´n groot verschil in de manier van arresteren in de rijkere buurten, zoals Miraflores in Lima, als bijvoorbeeld met deze jongeman? Waarom worden vrouwen anders behandeld dan mannen? Waarom werd ik aan de supermarkt niet gecontroleerd en de vrouw naast mij onmiddellijk opgepakt? Hoe pakken we dit soort discriminatie aan?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14027″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Bus de la muerte

En wat met de congresleden die zichzelf en hun familie op een humanitaire vlucht van Lima naar Cusco zetten? Die vlucht was er om kwetsbare families die gestrand waren op het vliegveld in Lima, vaak zonder geld, terug naar hun families te brengen. Wie geeft hen het recht die plaatsen in te nemen?

Geen wonder dus dat de bevolking van Peru alert is geworden. En dat de bus die tijdens de nacht van donderdag op vrijdag plots op een paar uur rijden van Cajamarca opdook, meteen werd opgemerkt. Waakzame burgers stuurden foto´s en video´s de wereld in, en de weg van de bus werd via sociale media in heel Cajamarca gevolgd. De mysterieuze bus de la muerte was in aantocht. Wie zat er in de bus, waar kwam de bus vandaan, en hoeveel coronagevallen zou het Cajamarca binnenbrengen?

De bus kwam uit Moquegua, helemaal in het zuiden van het land. 2000 kilometer had de bus al afgelegd, zo´n 35 – 40 uur dwars door het hele uitgestrekte land. Hoe kan een bus 2000 kilometer afleggen midden in een nationale quarantaine? Hoe kan niemand gedurende 40 uur de bus aan de kant hebben gezet, terwijl ik niet eens tot de hoek van mijn straat raak op mijn fiets? En wie zat er aan boord?

32 passagiers telde de bus. 32 mijnwerkers. Daar heb je je antwoord. De bus had toestemming. En zo kwamen 32 passagiers die het hele land doorkruist hadden Cajamarca binnen, waar op dat moment nog steeds geen enkel geval van het coronavirus gedetecteerd was. Paniek.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Hoe overleven we immers een quarantaine zonder koper te winnen? Uiterst essentieel, die mijnbouw.

[/vc_message][vc_column_text]

Maar de bus mocht rijden. Op dinsdag al liet een officieel document ons immers weten dat het Ministerie van Economie uitzonderingen maakt voor essentiële activiteiten tijdens de nationale quarantaine. En hoe overleven we immers een quarantaine zonder koper te winnen? Uiterst essentieel natuurlijk, die mijnbouw.

Mijnbelangen en overtredingen

De speculaties startten onmiddellijk. Wordt de uitgeroepen noodtoestand gebruikt voor mijnbelangen? Waarom mag niemand in het land werken en gaan de mijnbouwbedrijven gewoon hun gang? Is dat ook niet een vorm van discriminatie? Vrijdag sprak president Vizcarra zich daar over uit en meldde dat ze geen druk zouden aanvaarden van een groep die een bepaald belang heeft in de samenleving.

Volgens zijn verklaring worden sommige mijnbouwactiviteiten uitgevoerd op afgelegen plaatsen, waar de arbeiders geïsoleerd zijn, niemand binnenkomt of vertrekt, en er geregeld is dat deze activiteiten mogen doorgaan gezien het in isolement gebeurt.

Vertrek van werknemers, zoals de groep die van Moquegua helemaal naar het noorden van het land, is dan weer wel verboden omdat het in strijd is met de maatregelen.

Maar is dat het enige dat in strijd is met de maatregelen? De interprovinciale verplaatsingen? Wat met de honderden vrachtwagens die dagelijks mineralen verplaatsen tussen verschillende regio´s? Wat met de plattelandsbevolking in de directe omgeving van de mijnbouwactiviteiten? En de werknemers die zich vaak twee of meer uur verplaatsen, heen en terug, om bij de mijn te raken? Zo geïsoleerd blijkt het plotseling toch niet meer.

Gezondheid eerst

In het zuiden van het land werden de klachten tegen het mijnbouwbedrijf bekend gemaakt door de arbeiders zelf, net als door de gemeenschappen in de buurt van de mijnbouwprojecten Las Bambas, Antapaccay en Shougan. De bedrijven blijven op normale wijze doorwerken. Niet alleen geïsoleerd, niet alleen de normale taken. Alles zoals voordien, 24 uur per dag. En dat is een overtreding.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

De Peruaanse overheid moet de gezondheid van haar inwoners boven persoonlijk belang stellen, altijd.

[/vc_message][vc_column_text]

De Peruaanse overheid moet de gezondheid van haar inwoners boven persoonlijk belang stellen, altijd. En bussen kriskas door Peru heen laten rijden om werknemers middenin de quarantaine naar huis te laten gaan valt daar niet onder.

Gezondheid eerst. Als families uit Cajamarca drie jongeren die dubbelgevouwen in een kartonnen doos uit Arequipa meer dan dertig uur op illegale wijze naar Cajamarca hebben gereisd de toegang tot hun eigen huis kunnen weigeren, waardoor de jongeren op straat zijn opgepakt, dan kan de staat ook best het werk van mijnbouwbedrijven even stilleggen. Of op zijn minst ervoor zorgen dat de werken effectief in isolatie worden uitgevoerd. En dat noch de werknemers, noch de omwonenden, de meest kwetsbare groep van de bevolking, bedreigd worden.

Stilstaan

Gemeenschappen hebben inmiddels zelf hun toegangswegen afgesloten. De straten zijn stil. Elke dag worden er nog steeds duizenden ongehoorzame Peruanen opgepakt, maar tegelijk groeit ook het besef van het belang van de quarantaine.

Peru heeft gereageerd, en razendsnel. De wereld lijkt nu even stil te staan, maar dat staat hij niet. De wereld staat niet stil, wij staan stil. En laten we nog maar eventjes stil blijven staan. En daar ook stil bij blijven staan.

Blijf thuis.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Diez días de cuarentena en Perú

By /

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Golpes de palo, aprisionamientos y preguntas sociales 

Diez días de cuarentena en Perú

Autora: MAXIME DEGROOTE[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”grey”]

DESCARGO:

Este artículo fue escrito el 25 de marzo, después de los primeros diez días de cuarentena en Perú. Ahora, después de ya seis semanas de cuarentena, muchas cosas han cambiado, y se conoce mucha información nueva. Para empezar, el Gobierno peruano anunció hace dos semanas que quería llegar a un número de 12.000 pruebas del COVID-19 por día, lo cual alcanzaron esta semana y ya están haciendo. Hasta ahora, 27.517 resultados fueron positivos. 728 Personas han muerto por el COVID-19 en el Perú hasta ahora. Pasó mucho tiempo antes de que el virus llegó a Cajamarca, pero ahora hay 127 casos confirmados aquí. En todo el país, 3.765 pacientes están en el hospital, 545 de ellos están en cuidados intensivos. El Gobierno está preparando más y más camas en cuidados intensivos y está comprando y fabricando más ventiladores, que estarán listos esta semana. Según las cifras oficiales, ahora hay 719 camas exclusivamente para pacientes con coronavirus en cuidados intensivos. Entonces, ahora solo quedan 164 camas disponibles en todo el país.

La cuarentena que primero duraría solo dos semanas, ya se extendió dos veces y lo más probable es que se extienda nuevamente. El Gobierno ahora está evaluando si se pueden levantar algunas medidas a partir de la próxima semana, ya que la cuarentena todavía trae muchas preguntas y problemas. La semana pasada el Ministerio de Mujeres y Poblaciones Vulnerables ya tenía registrado 125 casos de violación y 14.222 casos de violencia doméstica durante la cuarentena. Nueve mujeres fueron asesinadas en sus propios hogares en menos de seis semanas. Existen serios problemas económicos, ya que el 42 por ciento de los habitantes del Perú no tiene ingresos, y muchos todavía no han recibido la ayuda correspondiente del Gobierno. Las clases han comenzado nuevamente en línea y a través de canales de TV y radio, aunque no todas las familias tienen acceso a ellos. Todavía no hay solución para los pueblos indígenas. ¿Y cómo es que se les permite a los mineros viajar a sus hogares en medio de la cuarentena, pero miles de peruanos siguen varados lejos de sus hogares sin ayuda? Muchos peruanos se encontraron lejos de casa cuando la cuarentena comenzó, y todavía no han podido regresar a casa. Varios grupos de personas comenzaron a caminar distancias extremadamente largas para llegar a casa, simplemente porque no tienen los recursos para poder quedarse donde están durante tanto tiempo. Más de 30.000 personas ya se registraron para el transporte humanitario de Lima a Cajamarca. El Gobierno de Cajamarca ofrece transporte a hasta 600 personas. ¿Cómo eliges quién puede irse a casa?

Perú hizo muy bien en responder tan rápido a la crisis y al declarar la cuarentena nacional. Pero todavía hay muchos, muchos problemas por resolver, y eso no podemos olvidar. Esperemos que pronto surjan más soluciones.

[/vc_message][vc_empty_space][vc_column_text]

El lunes pasado comenzó la segunda semana de cuarentena en Perú. ¿Qué significa una cuarentena en un país como el Perú?

Escaparnos unos días en una casita de madera en el bosque, escaparnos por un momento, aislado del mundo, del mundo loco que ahora nos parece más incomprensible que nunca. Y cuando, después de unos días, queríamos entrar a este mundo de nuevo, se cerró ante de nosotros. Perú está en cuarentena. Un país entero, y ya casi un mundo entero, está en cuarentena.

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14019″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Historias de terror de corona

Desde ya un buen momento, el coronavirus tiene capturado a todo el mundo. De cada conversación en las últimas semanas surge una nueva historia de terror de corona. Cifres de muertos difíciles a entender, a creer, nos persiguen en cada momento. Lo que lo hace parecer más surreal todavía, por lo más real que sea. Porque real, lo es. Es demasiado real. Y poco a poco pasamos por cada fase.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

En general, Perú lo tomó muy en serio.

[/vc_message][vc_column_text]

Negación – porque esto no será más grave que la epidemia anual de gripe. Duda – ya parece que se está circulando muy rápido. Ansiedad – se está acercando cada vez más y las medidas son cada vez más drásticas. Ira – ¿por qué tanta gente aún no lo toma en serio?

En general, Perú se lo tomó muy en serio. Pasamos unos días en nuestro cabin in the woods, como lo llamábamos bromeando. Un par de días lejos de la locura del coronavirus que aún no entendíamos y que todavía parecía estar tan lejos. Y de pronto ese domingo, en el carro regresando a la ciudad, te vuelve la señal y el presidente del país está declarando en vivo en la televisión que todo el Perú estará en cuarentena.

‘A dónde?’, pregunta el amigo que está manejando el carro, ‘¿Dónde te dejo? ¿Dónde vas a pasar las semanas que vienen? Porque donde bajes del carro, ahí te quedaras.’

Y aquí estamos.

[/vc_column_text][vc_column_text]

Pánico

El domingo 15 de marzo, el Perú recibió la noticia. Ese lunes todos tuvieron una última oportunidad de desplazamiento, antes de la prohibición del transporte nacional e internacional a partir de medianoche. Las fronteras cerradas. Todo cerrado. Solo los supermercados y otras tiendas alimentarias, hospitales, farmacias y bancos permanecen accesibles.

Ese lunes el pánico surgió. ¿Porque qué significa una cuarentena en un país sin algún sistema de seguridad social?

El presidente prometió dar 380 soles (más o menos 100 euros) a cada familia sin suficientes recursos para vivir estos 15 días sin trabajo. ¿Pero cuáles familias? ¿Cómo elegirán? ¿Cómo va llegar ese dinero en sus manos? ¿Cuándo exactamente lo tendrán? Las preguntas, junto a la preocupación, surgieron.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Un día sin trabajo es igual a un día sin comida.

[/vc_message][vc_column_text]

Para una noticia de esos 380 soles se tenía que esperar una semana entera. Crearon un sitio web donde se puede aplicar para recibir ese dinero. El mismo día unas personas designadas fueron a las comunidades a buscar las familias con dificultades financieras. Recién una semana después. Ya se puede imaginar la preocupación del país.

Y con razón. Perú no es Bélgica, donde la mayoría de la gente puede trabajar desde su casa sin problemas. Perú es un país donde más de 70 por ciento de la populación trabaja en sectores informales; donde la mayor parte de la gente depende de su ingreso diario para garantizar comida para la familia. Para ellos, un día sin trabajo es igual a un día sin comida.

¿Y qué hacemos con aquellos que no son peruanos, pero viven aquí? Cada día veo el collar que tengo puesto que me hicieron mis dos amigas venezolanas. ¿Y ellas? ¿Qué pasará con los miles de venezolanos en el Perú que no pueden contar con ningún tipo de ayudo?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14022″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Caos

Ese primer lunes los mercados estaban repletos de pánico y de gente. Se cogía lo que se podía coger, y corría. Los vendedores cayeron en el pánico y subían los precios; hasta el doble, o incluso el triple. Las policías que tenían que guardar la paz y arrestar los ladrones, ya estaban arrestando los vendedores que subían los precios. Y, así, el caos creció.

Hacer cola durante tres horas para comprar huevos, y finalmente escuchar que ya no hay. Los empleadores que no creen en la cuarentena y te esperan de toda manera en el trabajo. Las compañías de buses que continúan a vender boletos, pero donde la policía viene al momento de ida para cerrar todo.

Los turistas que no comprenden lo que pasa y regresan a sus hostales confundidos, donde a veces les rechazan. Porque el coronavirus viene de Europa, ¿no es cierto?

Y yo, queriendo utilizar las últimas opciones de viaje en la noche. Desplazamientos permanecían posibles hasta medianoche, pero no llego a más de media cuadra en mi bicicleta hasta encontrar a los militares. Ahí están, unos quince, bloqueando el camino. La cuarentena es cosa seria.

Apresamiento

El segundo día podemos ver ya más claramente la gravedad de la situación. El martes la ronda campesina sale a vigilar las calles en el norte del país. La guardia civil. Empezamos a entender la gravedad de la situación en Cajamarca, donde las rondas se hacen respetar mucho más que la policía. El estado de emergencia que está declarado trae recuerdos a la época de las protestas contra el proyecto minero Conga, cuando varios murieron.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

Mis vecinos están detenidos por jugar futbol en el parque.

[/vc_message][vc_column_text]

El miércoles comenzó el toque de queda. Entre las 8 de la noche y las 5 de la mañana nadie puede salir, por ninguna razón. A el que sale le detienen.

El día siguiente las redes sociales están llenas de videos de las primeras violaciones del toque de queda. Un hombre que quiere sacar la basura y unos segundos después se encuentra rodeado de cinco vehículos policiales. Se lo llevan a la comisaria. Otro hombre que está detenido y salta del vehículo de policía, lo que causa toda una persecución. Otro que quiere pasear a su perrito y lo detienen a apenas un metro de su puerta – con toda una reclamación de la mujer, por llevar al perrito, no por el esposo.

De repente todos mis vecinos están detenidos por jugar futbol en el parque. Nos reímos, pero la cuarentena no es un chiste. La cuarentena es cosa seria.

Y la cuarentena debe ser cosa seria. En todo el Perú hay solo 250 camas en los cuidados intensivos. 250. Y, ahora, mira al nombre de casos que ya tenemos. En el Perú ese número ya está en 480. Siete personas ya fallecieron en solo un par de días.

Y esto solo es el comienzo. Ahora es el momento de hacer algo. El Perú no va a poder cargar una crisis como en Italia o España. Pero, en realidad, ¿quién puede?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14025″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

No hospitales

Y, entonces, el Perú tomo, como primer país de todo América Latina, medidas duras. Y, pues, si, da miedo ver a militares, policías y campesinos con palos marchando por las calles. Si, da miedo de escuchar las historias del pasado y ver cómo los ciudadanos están perdiendo cada vez más derechos, y como vamos más y más en esa misma dirección.

Pero da más miedo darse cuenta de que aquí en Cajamarca no hay ni un hospital que podrá salvar un caso de corona en el último momento. Y que para recibir el ayuda respiratorio hay que viajar por lo menos siete horas hacia la costa. Da miedo que en este momento solo hay 50 ventiladores en todo el país; y que lo más probable es que todos estén en uso al fin de esta semana.

Da miedo saber que hemos tenido que llamar el número de emergencia del coronavirus para mi amiga que ya lleva tres semanas enferma, solo para que nos digan que ‘esto significaría que entonces ya serían tres semanas que está con el coronavirus y en tanto tiempo ya debería haber muerta, así que no debe preocuparse’. ¿Entiendo que la línea de emergencia esta sobrecargado, pero en qué momento entonces si te tomarán en serio? ¿Cuándo te hacen entonces la prueba?

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

La Amazonia tiene el número más alto de casos de dengue de la historia del país.

[/vc_message][vc_column_text]

Da miedo darse cuenta de que la Amazonia está enfrentado el mayor número de casos de dengue jamás visto en la historia del país. Ni una cama estará libre para el primer caso del coronavirus necesitando cuidado intensivo en la región.

Da miedo darse cuenta de los miles de pacientes de tuberculosis que hay en el Perú. Si ellos atrapan el coronavirus, no sobrevivirán.

Y también da miedo ver que más de 18 000 personas ya fueron detenidos por ignorar las medidas de cuarentena y salir a la calle mientras que el virus se difunde.

 

Preguntas y problemas

La cuarentena es cosa seria, la cuarentena es necesaria. El Perú tomó una buena decisión. Pero al mismo tiempo la cuarentena lleva con ella un montón de preguntas y problemas. Y no solo se tratan del lado económico.

Para cincuenta por ciento de las mujeres y chicas en el país, la casa es el lugar menos seguro para pasar su tiempo y el lugar donde están más expuestas a la violación de género y el abuso sexual. En Arequipa ya hubo el primer feminicidio desde el comienzo de la cuarentena. Apenas pasó una semana para que una mujer será apuñalada por su novio, en su casa. Dos declaraciones de violación – de una niña de solo 4 años y una de 14 – ya han sido recibidos en la comisaria. Sucedidas en sus propias casas.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

¿Confinamiento obligatorio con tu violador, te imaginas?

[/vc_message][vc_column_text]

Durante esta última semana, el número de emergencia del Ministerio de la Mujer y Poblaciones Vulnerables recibió 2500 llamadas y 208 reclamaciones. 38 mujeres ya han sido desplazadas a un centro de refugio. Prolongar la cuarentena complicará bastantes vidas. ¿Confinamiento obligatorio con tu violador, te imaginas?

Propias reglas

Pero la cuarentena también nos lleva abuso de poder, discriminación y corrupción.

Algunos policías parecen haber implementado sus propias reglas y obligan por ejemplo a la gente a cerrar las ventanas o incluso apagar las luces después de las ocho de la noche. Amenazan con un orden de disparar. Otros detienen a cualquier persona en la calle, porque ¿cómo vas a probar que de verdad estás en camino al supermercado o que recién saliste de tu casa hace solo medio minuto?

Y a otros les des un poco de dinero y con placer te hacen una excepción. ¿Cuantos policías aceptaron un billete cuando un conocido viajo durante siete horas regresando a Cajamarca el séptimo día de la cuarentena?

Y no olvidemos el video del capitán del ejército. En vez de llevarle a un joven que no respetaba el toque de queda a la comisaria, le dio unos fuertes golpes de palo. Al hombre mismo le sacaron de su servicio, aunque el capitán de por todos lados recibió apoyo. De esa manera les enseñan a los militares a servir a su país, de manera dura. Un militar no es igual a un policía, dicen, y eso nos toca entender.

¿Entonces tenemos que aceptarlo nomás? ¿Tenemos que tolerar ese tipo de agresión? ¿Tenemos que esperarnos a más de esto? ¿Y por qué vemos tanta diferencia en la manera de detener en barrios donde hay más dinero, como por ejemplo en Miraflores en Lima, comparecido con este joven? ¿Por qué las mujeres están tratadas distintas que los hombres? ¿Por qué a mí no me controlan fuera del supermercado, pero la mujer local a lado de mi la detienen al instante? ¿Cómo vamos a hacer frente a este tipo de discriminación?

[/vc_column_text][vc_single_image image=”14028″ img_size=”full” add_caption=”yes” alignment=”center”][vc_column_text]

Bus de la muerte

¿Y qué pasa con los congresistas que se dan la prioridad a sí mismos y a sus familiares para viajar en un vuelo humanitario de Lima a Cusco? Ese vuelo servía para el regreso de familias vulnerables que se encontraron varadas en Lima. ¿Quién les dio el derecho a esos congresistas de ocupar estos asientos tan necesitados?

No hay que sorprenderse que la gente del Perú se haya vuelto alerta entonces. Y que el autobús que apareció a solo unas pocas horas de Cajamarca durante la noche de jueves a viernes, se notó de manera inmediatamente. Unos ciudadanos vigilantes difundieron fotos y videos en las redes sociales, y todo Cajamarca podía trazar el camino del bus por internet. El misterioso bus de la muerte se estaba acercando. ¿Quién estaba adentro? ¿De dónde venía? ¿Y cuántos casos de corona traería?

El bus vino de Moquegua, del sur del país, y ya había recorrido 2000 kilómetros, 35 – 40 horas por todo el país. ¿Cómo es posible que un bus puede recorrer 2000 kilómetros en plena cuarentena? ¿Cómo es posible que nadie durante las cuarenta horas ha hecho parar a este bus, mientras que yo ni llego hasta la esquina de mi calle en bicicleta? ¿Y quién estaba a bordo?

A bordo del bus habían 32 pasajeros. 32 mineros. Ahí tenemos la respuesta. El bus tenía permiso. Y así los 32 pasajeros que han cruzado todo el país entraron Cajamarca, donde en ese momento todavía no había ni un caso del coronavirus confirmado. Pánico.

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

¿Cómo, entonces, sobrevivimos una cuarentena sin extraer cobre? Obviamente extremadamente esencial, la minería.

[/vc_message][vc_column_text]

Pero al bus se le permitió venir. El martes una noticia oficial del Ministerio de Economía ya nos informó que se harían excepciones para actividades esenciales durante la cuarentena nacional. ¿Y cómo, entonces, sobrevivimos una cuarentena sin extraer cobre? Obviamente extremadamente esencial, la minería.

Interés minera e infracciones

Con eso llegaron las especulaciones. ¿El estado de emergencia será declarado en favor de los intereses mineras? ¿Cómo es que nadie en el país está permitido trabajar, pero las empresas mineras continúan como si nada hubiera pasado? ¿No es una forma de discriminación? El viernes, el presidente Vizcarra declaró que no aceptarían ninguna presión de un grupo con alguna importancia en la sociedad.

En su declaración el presidente dijo que algunas actividades mineras pasan en lugares remotos donde los trabajadores se encuentran lejos de otras personas. Nadie es capaz de entrar ni salir de ahí. Dado que estas actividades pasan en aislamiento total están permitidas seguir.

Pero la partida de trabajadores, como el grupo que viajo de Moquegua hasta el norte del país, eso va en contra de las medidas y no es permitido.

¿Pero es solo esto lo que va en contra de las medidas? ¿Los desplazamientos interprovinciales? ¿Y qué pasa con los cientos de camiones que diariamente transporten minerales entre diferentes regiones? ¿Qué debe hacer la populación rural en los alrededores de las actividades mineras? ¿Y los trabajadores que hacen un desplazamiento de hasta más de dos horas, para llegar a la mina y regresar? Ahora ya no parece tan aislado como dicen.

La salud primero

En el sur del país la empresa minera fue denunciado por los trabajadores mineros mismos, así como por las comunidades alrededor de los proyectos mineros Las Bambas, Antapaccay y Shougan. Las empresas continúan a trabajar de la misma manera: no aislados y no solo las actividades esenciales. Todo normal, las 24 horas del día. Si eso no es una infracción de las medidas…

[/vc_column_text][vc_message message_box_color=”orange” icon_fontawesome=”fas fa-chevron-circle-right”]

El gobierno peruano debe poner la salud de su pueblo antes del interés personal, siempre.

[/vc_message][vc_column_text]

El gobierno peruano debe poner la salud de sus habitantes por encima de los intereses personales, siempre. Dejar viajar a buses por todo el Perú para poder seguir con los trabajos mineros en plena cuarentena no debería ser prioridad. Sí, es importante que todos los mineros también pueden regresar a casa y pasar la cuarentena ahí. Pero es otra cosa dejarlos irse (y regresar) después del inicio de la cuarentena, solo para poder terminar los trabajos.

La salud primero. Durante esta primera semana de cuarentena, tres jóvenes viajaron más de treinta horas de Arequipa a Cajamarca, de manera ilegal, doblados en cajas de cartón en un camión. Llegando a Cajamarca, sus familiares los impidieron el acceso a sus propios hogares, para protegerse a ellos y a los demás. ¿Si los ciudadanos pueden proteger las medidas tan seriamente, por qué no puede el estado? El estado no debería permitir la continuación de actividades mineras. O por lo menos deberían asegurar que ellas pasan en un verdadero aislamiento; que ni los trabajadores, ni los que viven a su alrededor – el grupo más vulnerable de la población – están en peligro.

Quedarse

Las comunidades mismas han cerrado el acceso hacia ellos ahora. Las calles están tranquilas. Todos los días la policía atrapa a miles de ciudadanos desobedientes, pero al mismo tiempo más y más personas son conscientes de la importancia de la cuarentena.

El Perú reaccionó, y de manera rápida. Parece como si el mundo paró de dar vueltas, pero no es así. El mundo no paró, nosotros paramos. Y por un momento más, nos quedamos así. Nos quedamos quietos y conscientes.

Nos quedamos en casa.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Scroll to Top